دیروز یارزیت مادرم ، سالگرد مرگ او بود. سه سال بعد ، می بینم که غالباً به او فکر می کنم ، و متفاوت از آنچه که او زنده بود فکر می کردم. یتیمی میانسال و دارای دو خواهر و برادر شگفت انگیز ، هرچه پیرتر می شوم بیشتر در مورد او می آموزم و شخصیت قدرتمند او دیگر بینش من در رابطه ما را سایه نمی اندازد.

در یک دوره طولانی از افسردگی در سی سالگی ، من با مردی درمان کردم که گاهی اوقات مشاهدات مهم را ارائه می داد ، مانند این یکی در پاسخ به تلاش من برای آشتی دادن اهداف محبت آمیز مادر و عدم حمایت من از من: بهترین کاری را که می توانند انجام دهند. "

همانطور که در جای دیگری از این وبلاگ اشاره کردم ، مادرم رابطه شدیدی با پدرش داشت که مانند او به شدت باهوش بود و با شوخ طبعی و شوخ طبعی او می توانست ویرانگر باشد. پدربزرگ استاد حقوقی شیفته لیزی بوردن (زنی که از قتل پدر و مادرش با تبر تبرئه شد) ، پدربزرگ مجموعه ای از عکس های مادر پنج ساله را که لباس لیزی را بر تن داشت ترتیب داد. جوک"؟ عینی سازی عجیب ، دردناک و فاصله دهنده. هیچ ارتباطی با واقعیت ندارد. اما هر وقت مامان به سری عکسهای سیاه و سفید کوچک خود نگاه می کرد که تیری به اندازه قد خود به دست داشت ، برمی گشت و صورت آسیب دیده خود را از من پنهان می کرد. او نتوانست تصاویر را پاره کند اما تحمل آنها را هم نداشت. انگیزه پدرش غیرقابل توصیف بود.

تلویزیون پارامونت ، دامنه عمومی / wikimediacommons
الیزابت مونتگومری ، افسانه لیزی بوردن منبع: تلویزیون پارامونت ، حوزه عمومی / wikimediacommons
مامان که درگیر نقش خودش به عنوان یک دختر (قاتل) شده بود ، نمی دید که جادوگر جذاب او درباره "پاهای کوچک چرب روی کف آشپزخانه" من ممکن است بر من تأثیر بگذارد زیرا او تحت تأثیر "پیش از فرویدی" پدرش قرار گرفت شوخی پاهایم چرب نبود - آهنگ مزخرف بود. اما این هم شکست همدلی بود و به من آسیب زد. هنگامی که من نوجوان بودم ، تنها کاری که او باید انجام دهد این بود که صدای "پای کوچک چرب روی کف آشپزخانه" را سوت بزند و من با خجالت و خشم خاموش بر من غلبه خواهم کرد.

مقاله پس از تبلیغات ادامه می یابد

شک ندارم که آهنگ مزاحم مادرم - که ریشه آن فراموش شده است - در عشق و لذت دختر کوچکش ساخته شده و در کمال ناباوری خوانده شده است (یا بعداً سوت می کشد) که احتمالاً می تواند به من آسیب برساند. احتمالاً مفهوم پدرش از عکسبرداری لیزی بوردن با اعتماد به عشقی که او واقعاً نسبت به دختر کوچکش احساس می کرد ، به همین شکل تحریف شده است. گاهی اوقات والدین به سادگی نمی توانند از تجربه کودکی پویایی ناکارآمد خانواده عبور کنند و ناخودآگاه آن را با فرزند خود دوباره اجرا می کنند و معنای عمل را بازنویسی می کنند.

در سالهای پس از مرگ او ، من لحظه ای را با مادر خود به یاد آهنگ "پاهای کوچک چرب" متصل کردم. لحظه طنین بخشش است و غم و اندوهم را کاهش داده است.

بیست سال پس از اینکه مادر آخرین بار آن آهنگ را سوت زد ، من به دلیل بهبودی قلب شکسته برای مدتی در کنار او ماندم. یک روز صبح پشت لیوان میز ناهارخوری نشسته بودیم و لیوانهای قهوه را روبرو می کردیم. وی گفت: "من نگران هستم که مواردی وجود دارد که من برای شما درست نکردم."

این کلمات اشک را در چشمانم جاری کردند.

وی ادامه داد: "من همیشه فکر می کردم که آیا شما باید در زمان دختر بودن شما را به آن اردوگاه دیابت می فرستادیم."

سرم را تکان دادم. "اگر تو می داشتی از خجالتی می مردم."

لبخند زدیم من می دانستم که در زندگی مربوطه هرکدام از ما شکاف ناامنی را با یک اعتماد به نفس پوشانده ایم.

او شروع به گریه کرد ، البته من هم گریه کردم. "امیدوارم که شما بدانید که چقدر همیشه شما را دوست داشته ام. اگر مواردی وجود دارد که من آنها را درست انجام ندادم ، امیدوارم که به من اطلاع دهید ، تا بتوانیم آنها را درست کنیم. "

دستم را روی دستم قرار دادم ، که دقیقاً همان شکل من بود. پوست او شکننده بود ، لکه های پیری و چین و چروک داشت. من صادقانه گفتم: "هیچ چیز نباید درست شود."